In februari ben ik, Janine, bij Fenneke en Wim in Kenia geweest. Als bestuurslid van de Stichting leek het mij goed om weer eens een bezoek te brengen aan dit prachtige land.
Natuurlijk als vakantie maar ook om een aantal scholen te bezoeken én Nicholas te ontmoeten. Ik had hem nog niet eerder in het echt ontmoet terwijl hij zo ontzettend veel voor onze stichting betekent. Ik heb tijdens mijn reis een blog bijgehouden op Polar Steps. Ik deel graag een aantal korte stukjes daarvan in deze nieuwsbrief.
Bezoek Keshu Kenya School for Girls
Voordat we naar de school reden zijn we gestopt bij een groente- en fruitwinkeltje om van alles mee te nemen voor maaltijden voor de kinderen. Inmiddels zitten er 250 meisjes op deze school. Toen we aankwamen werden we ontvangen met welkomstliedjes en dans. Daarna zijn we alle klassen bij langs gegaan en heeft Sandra, de oprichtster, ons van alles verteld. Ze was net twee meisjes van 11 en 12 kwijtgeraakt door uithuwelijking. Ze probeert dan nog op te sporen waar ze zijn maar meestal zijn ze spoorloos verdwenen. Zodra meisjes voor de tweede keer ongesteld zijn, zetten sommige ouders vlaggetjes buiten het huis om mannen kenbaar te maken dat hun dochter uitgehuwelijkt kan worden. Vreselijk, vreselijk! Gelukkig is gebleken dat meisjes die naar school gaan op minder jonge leeftijd worden uitgehuwelijkt en dat ze minder kinderen krijgen.
Op de school worden allerlei lessen gegeven. Vanuit de overheid worden er ook een heleboel regels opgelegd aan particuliere scholen die te belachelijk zijn voor woorden. Sandra vertelde dat ze foto’s van de kookles moesten uploaden in een portal die dan beoordeeld worden. De kinderen hadden prachtige broden gebakken in allerlei soorten en maten. De lessen werden niet goedgekeurd omdat de kinderen geen witte jasjes aan en geen koksmutsen op hadden. Ook bij de tuinierlessen zouden de kinderen eigenlijk vanuit de overheid groene jasjes en gele laarsjes moeten dragen. Wat ouders dan zelf moeten bekostigen, terwijl ze niet eens genoeg geld hebben om voldoende eten te kopen. Belachelijk! Sandra vecht op veel vlakken tegen de overheid maar die strijd is onmogelijk te winnen.
Na de basisschool gaan de kinderen naar een middelbare school maar de overheid beslist welke school dat wordt. En dat kan ook betekenen dat je mijlenver van huis naar school gaat. Dit zijn wel altijd kostscholen waar de kinderen dus ook slapen. Alleen in de vakanties gaan ze naar huis. En als er geen geld is voor reiskosten blijven de kinderen altijd op school. Onze stichting betaalt voor alle kinderen die we sponsoren ook de reiskosten om in de vakanties naar huis te kunnen.
En zo zat Sandra vol verhalen. Eigenlijk vielen we van de ene in de andere verbazing. Wat ons opviel is dat er op een hele speelse manier les wordt gegeven. De kindjes zitten niet steeds in schoolbanken, maar ook gezellig op de grond in de klas. Met krijtjes werden er getallen op de grond geschreven en met bierdopjes sommetjes gemaakt.
Bezoek sloppenwijk Kibera en Anajali School
We zijn naar de sloppenwijk Kibera gereden samen met Nicholas. Hij houdt in deze school ook elke zaterdag spreekuur. We gingen alle klassen bij langs en werden overal super enthousiast toegezongen. Wat geweldig om al die blije koppies te zien. Tegelijkertijd treurig hoe de school er uit ziet. En dan is dit nog een van de betere scholen in Kibera. Samen met Nicholas ging ik op de foto met de kinderen die gesponsord worden door EBOO. Dankzij Nicholas leren we veel over (het mega corrupte) Kenia. Op die manier zien we niet alleen de ‘vakantie’ kant van dit land. Een mooie toevoeging aan onze reis. In Nederland hebben we het zo goed. Dat besef was er vandaag weer heel erg.
